Artist Statement
Tabitha Sluis wil mensen verwonderen en doen stilstaan bij hun eigen kinderherinneringen door het delen van haar eigen verhaal.
“Kinderen verruimen onze horizon, zetten aan tot reflectie, onze diepste verlangens en innerlijke dromen.”
Dit doet ze als beeldend kunstenaar door het maken van beeldende schilderijen/collages, waarin kinderen de hoofdrol spelen. De stijl van tekenen is expressief te noemen. Haar kinderportretten lijken zich door de reliëfwerking tussen de 2e en 3e dimensie in te begeven. In een doek zijn materialen als kant, papier, houtskool, stoffen of gerecyclede materialen te vinden zoals bijv. oude tassen. Haar tekeningen kenmerken zich door de steeds terugkerende kleur blauw.
Tijdens haar studie aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht begon Tabitha met het maken van autobiografisch werk. Haar persoonlijke ervaringen en haar beladen jeugd speelden hierin de hoofdrol. Tijdens haar afstuderen deed ze dit in de vorm van een serie kinderportretten: een thema die ze sindsdien nog steeds ziet als een onuitputbare bron.
In de media, talentenjachten en op Facebook ziet ze veelal vrolijke kinderen en familiefoto’s. Een sterk contrast met haar eigen kinderfoto’s en de soms schrijnende verhalen achter de kinderen aan wie ze lesgaf. Ze vraagt zich af: “ is de kindertijd wel zo zorgeloos als deze op het eerste ogenblik lijkt?”. De wisselwerking tussen wat de maatschappij gewend is aan beelden te zien van kinderen, in contrast met de daadwerkelijke realiteit, is datgene wat haar als kunstenaar fascineert.
Gedurende haar serie werken en het verhaal achter de schijn, miste ze tegelijkertijd aandacht voor het innerlijke kind, pure dromen, ambities en verlangens en zocht ze naar bestaansrecht voor emoties en gevoelens in het bijbehorende helingsproces. Zo ontstonden er beelden, veelal meisjes op weg naar volwassenheid, die vrijheid, kracht en wijsheid uitstralen. Sprookjesachtig en dromerig op zijn tijd. Kortom, in Tabitha’s werk zijn de kinderen volop in beweging met als doel doorgaans ook eigen gedachten en herinneringen los te maken bij de toeschouwer.
Niet alleen in haar thematiek zijn contrasten zichtbaar. Ook in haar doeken zijn een wisselwerking te zien tussen verstilde beelden en kinderen die zich volop in alledaagse situaties bevinden. Felle, vrolijke kleuren in contrast met sterke, soms heftige gezichtsuitdrukkingen en lichaamshoudingen. De kijker wordt uitgedaagd en geprikkeld door materialen en wil veelal voelen waar het oog de materialen niet kan plaatsen. Hierdoor prikkelt Tabitha de zintuigen van de kijker en brengt deze letterlijk en figuurlijk in beweging. Ze probeert kinderlijke uitdrukkingen te vangen op haar doek en wil je stiekem even mee terug in de tijd nemen.
Kun jij je jouw blik nog herinneren als je kattekwaad uithaalde?
